XII NIEDZIELA ZWYKŁA"A" 25.06.2017

Od najmłodszych lat człowiek nieustannie czegoś się boi. Strach ciągle mu towarzyszy. Dzieci boją się ciemności, potworów, „baby jagi”, którymi dorośli straszą je, kiedy są niegrzeczne. Nastolatkowie boją się reakcji rodziców, gdy nie wrócą do domu o wyznaczonej godzinie, albo jak w szkole pojawią się kłopoty z nauką.

A czy my, dorośli, boimy się czegoś? Nas dorosłych dzisiaj paraliżuje niepokój o naszą przyszłość. Boimy się o to, co będzie jutro, a nade wszystko boimy się śmierci. Jakże ten lęk wzmógł się po ostatnich wydarzeniach, jakie miały miejsce w Europie, kiedy zamachy terrorystyczne przewinęły się przez niektóre państwa naszego kontynentu. Psychoza strachu tak zakorzeniła się w świadomości ludzi, że wystarczył huk wystrzelonej petardy, aby wybuchła panika w czasie wspólnego oglądania meczu w Turynie, gdzie rannych zostało około półtora tysiąca ludzi. Młode małżeństwo mieszkające w Malmo w Szwecji z obawy o swoje bezpieczeństwo nie chodzi do polskiego kościoła, znajdującego się w dzielnicy, w której osiedliła się ludność muzułmańska. Przykładów można byłoby mnożyć.

Nasze wątpliwości rozwiewa sam Jezus w słowach dzisiejszej Ewangelii. Zapewnia nas, że nie musimy się lękać tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Nikt na świecie, oprócz nas samych, nie jest w stanie zabić naszej duszy. Ponadto nasze lęki może rozwiać świadomość, że Bóg jest tym, który pełen miłości podtrzymuje swoich wiernych i nie porzuca ich w trudnych czasach. Mówi do nas, abyśmy się nie bali, gdyż jesteśmy ważniejsi niż para wróbli, a przecież żaden z nich bez woli Ojca nie spadnie na ziemię. Nawet włosy na naszej głowie są policzone. Czuwa nad nami subtelna i pełna miłości obecność Boga, po ojcowsku uważna na rzeczy małe i słabe, jak wróbel czy włosy, a tym bardziej na tego, który jest Jego dzieckiem. Ufność w Bożą obecność, jest tym, co daje nadzieję i pozwala żyć w większym pokoju.